દીકરી – અનિલ આચાર્ય
[ રીડગુજરાતીને આ લેખ મોકલવા માટે શ્રી અનિલભાઈ આચાર્ય (વડોદરા) ખૂબ ખૂબ આભાર. આપ તેમનો આ નંબર પર +91 9998010379 અથવા આ સરનામે anilacharya30@yahoo.co.in સંપર્ક કરી શકો છો.]
‘દીકરી’. દીકરી નામે એક શમણું. દીકરી શમણું છે, દિલમાં જન્મેલું, આંખમાં આંજેલું અને પાણીમાંની પોયણીની જેમ ઊર્મિમાં ઉછરેલું શમણું. દરેક મા-બાપનું શમણું. આંસુનાં વહેણમાં અને વિયોગમાં થીજી ગયેલું આંસુ, તે શમણું.
દીકરી જન્મે છે ને ઘરનાં આંગણે જાણે કોમળ કિરણોની કોમળતા અવતરે છે. તેની આંખોમાં વિસ્મયનો સમંદર લહેરાતો હોય છે. તેનાં કોમળ હાથ-પગ જાણે વૃક્ષોની ડાળી. તેની કોમળ આંગળીઓ જાણે વાસંતી વાયરામાં ડાળ પર વસંતની લહેરાતી કોમળ કૂંપળો. તે ચંચળતા જીવતી રહે છે. તે ખુશ્બુ ધરે છે. તે રડે ને મન ઉદાસ. તે હસે ને મનમાં વસંત ખીલી ઊઠે છે. ‘દીકરી’ મોટી થતી રહે છે. હવે ખોળામાં સમાતી નથી. ગોદ પછી ઘર અને ઘર પછી આંગણું નાનું પડવા લાગે છે. તેના પગલાંઓ હવે આંગણાની બહાર જવા આતુર બની જાય છે.
આમ પણ દીકરી જન્મવા સાથે જ એક સફરની શરૂઆત થઈ જાય છે. તે સફર એટલે ઘરથી દૂર થવાની સફર. મા-બાપનાં ઘરથી પતિનાં ઘર સુધીની મંઝિલ. એ લકીર બહુ જ ઝાંખી ઝાંખી હોય છે પણ ક્રમશઃ સ્પષ્ટ બનતી ચાલે છે. આ અહેસાસ મા-બાપનાં મનમાં ઘૂંટાતો રહે છે. સતત ઝાંખી લકીર વધુ ને વધુ તાદશ્ય થતી રહે છે. ‘દીકરી’ની ઉંમર વધતી ચાલે છે. પ્લે-સેન્ટર, પ્રાથમિક-માધ્યમિક સ્કૂલ, કૉલેજ અને કદાચ નોકરીની શરૂઆત… આ દરેક મુકામો ક્રમશઃ દૂરની લકીર ખેંચતાં ખેંચતાં જુદા પડવાની ખૂબ નજીક લાવી દે છે. તે સાથોસાથ છેલ્લાં વર્ષોનાં સમયમાં પણ દીકરી તો કદાચ તેની મસ્તીમાં જ છે. તેને પોતાની હથેળીમાંથી બીજાની હથેળીમાં સોંપવાનો સમય આવી રહ્યો છે તે અહેસાસ, ઘૂંટન કે મૌન-રુદન મા-બાપનાં હૈયાને વધુ ને વધુ પીડી રહ્યું છે. દીકરીને ખોટું ન લાગે એ માટે તેની થતી ભૂલ માટે કરાતો સાહજિક ઠપકો દેતાં પણ હવે મન અચકાય છે. તેની અપ્રત્યક્ષ કોઈ ફરમાઈશ પૂરી કરવા મન આતુર બની જાય છે. ‘હવે આપણી સાથે કેટલા દિવસ ?’ તે ભાવ તેમના દરેક વર્તનમાં વ્યક્ત થતો રહે છે. ‘કોને ખબર કેવું ઘર મળશે ?’નું માનસ હવે સમયનાં આ ટુકડામાં બધી ખુશી, તેની બધી ઈચ્છાઓ પૂરી કરવા આતુર બની જાય છે. દીકરી આટલી મોટી થઈ ગઈ ? ખબર પણ ન પડી…. એ ભાવ મનથી છલકાય છે.
હવે તેની જીદ, બાલીશ માંગ, તેનાં પગલાંનાં અવાજો કે તેનું ખિલખિલાટ હસવું કે અચાનક ખામોશ રહેવું કે ઘર કરતાં મિત્રવર્તુળમાં વધારે રહેવું કે તેનું નાની નાની વાતમાં ખોટું રિસાવું કે ઘર પરત થવામાં થોડું મોડું પડવું અને તેની ફરિયાદ સાંભળવી – આ બધું રૂટિન હવે મા-બાપને મન વિશિષ્ટ બની જાય છે. પ્રત્યાઘાત હવે રોજનાં જેવા નથી. દીકરીને માઠું ન લાગી જાય તે તેમને મન વિશેષ છે. વાંચતાં વાંચતાં દીકરી તેની પથારીમાં સૂઈ ગઈ છે, લાઈટ ચાલુ છે, નાઈટડ્રેસ બદલ્યો નથી, ઠંડી હવાને રસ્તો કરી આપતી બારી ખુલ્લી રહી ગઈ છે, પૂરું ઓઢ્યું પણ નથી, પથારીમાં જ મોબાઈલ અને ટીવીનું રિમોટ પડ્યું છે – પહેલાં ગુસ્સે થઈને તેને જગાડી, આ બધું વ્યવસ્થિત કરીને જ સુવે એવો આગ્રહ રાખતી મા હવે તેમ કરતી નથી. એ આગ્રહ પણ હવે નથી રાખતી. દીકરીની ઊંઘને ખલેલ ન પહોંચે તે રીતે પુસ્તક હળવેથી તેના હાથનીચેથી સેરવી લે છે. અવાજ ન થાય તેમ બારી બંધ કરી દે છે. ઓઢણ વ્યવસ્થિત કરે છે. મોબાઈલ-રીમોટ તેની જગ્યાએ મૂકી દે છે. છેલ્લે લાઈટની સ્વીચ ઑફ કરતાં પહેલાં પોતાની આંખ પર ચશ્મા પહેરી દીકરીની ખૂબ નજીક જઈ તેનો ચહેરો નિરાંતે નિહાળે છે. તેની સામે જ પોતાની પથારીમાં તે લાઈટ બંધ કરીને સૂઈ જાય છે ત્યારે એણે ચશ્મા તો ઉતારી લીધા હોય છે પરંતુ તેની આંખોએ આંસુ પહેરી લીધા હોય છે.
સવારે દીકરીનું વહેલું ઊઠવું જરૂરી છે પણ હવે તેની ઊંઘમાં ખલેલ પાડવી ગમતી નથી. ક્યારેક ઉશ્કેરાઈ જતી મા હવે ધીમા અવાજે ઉઠાડતા કહે છે : ‘બેટા, ઉઠ મોડું થઈ ગયું છે….’ ગુસ્સે થતા તેમાં પ્રેમ તો હતો જ પરંતુ હવે આંગણે આવીને ઊભેલી વિદાયમાં તે વ્યાજબી અને વ્યવહારુ ગુસ્સો પણ કરવો ગમતો નથી. હવે લાગણીનો સાગર તેના કિનારા તોડીને તેની સાથેનાં સમયને ભર્યો ભર્યો બનાવી દેવા આતુર છે. કિનારા તોડી છલોછલ વહેવાનો ઉન્માદ છે. હવે એક નવું મન જીવાઈ રહ્યું છે. દીકરી કેટલા દિવસ સાથે ? જિંદગીભર તો દોડવાનું છે જ ને ! સાસરે તો જવાબદારી નિભાવવાની જ છે ને ! તેની સાથેના આ મુકામને પ્રેમ, દરકાર, પ્યાર, પોતાપણાથી ભરી દેવા, સજાવી દેવા દિલ આતુર છે. આ નિરાંત, આ પ્રેમ, આ દરકાર પછી મળે ન મળે. તે મળશે તેના વિશે સાશંક નથી પણ પ્રીત આપી છલકાવું છે, છલકાઈ જવું છે.
દીકરી પોતાની છે છતાંય પારકી છે એથી તે વધુ નજીક હોય છે. ‘દીકરી’ શબ્દનાં ‘દી’ અને ‘રી’ દિર્ધમાં છે. તે શબ્દનાં ઉચ્ચારને પણ નહીં છોડવાની આટલી જીદ હોય તો દીકરીને છોડવા મન ક્યાંથી તૈયાર થાય ? તે વહેંચાય એ પણ નથી ગમતું, તેથી જ તો દીકરીના જીવનમાં પ્રવેશેલા પુરુષનો સ્વીકાર હંમેશા ‘સ્લો-મોશન’માં થાય છે. માતા જાણે છે કે તે મોટી થઈ ગઈ છે. હવેની દુનિયા જ તેની સાચી દુનિયા છે. તે દુનિયાનો વ્યવહાર છે. પોતે પણ જીવાતા તે વ્યવહારમાં જ પોતાની માતાની ઘરેથી પતિના ઘરે આવેલી છે. છતાંય છૂટા પડવું ગમતું નથી. ક્ષિતિજ સમક્ષ આવીને ઉભેલી વિદાયનો વિષાદ ઉદાસ કરી દે છે. પોતે જ નિર્ધારેલી વિદાયની ઘડી છે અને તોય સાતફેરાનાં ચોઘડીયા માતાપિતાને બેચૈન કરી મૂકે છે. તેઓ મનોમન બોલી ઊઠે છે:
‘અમે જ નિર્ધારી હતી
વિદાયની આ ઘડી,
તોયે મન કહે,
ન જા, ન જા, ન જા….’
એ પછી સપ્તપદીનાં સાતફેરા ફરવાની ક્ષણ આવીને ઊભી રહે છે. ઉંમરભરની શરમ જાણે આજે જ તેની પાંપણોમાં વસી ગઈ છે અને તે ભારમાં પાંપણો ઝૂકેલી રહે છે. જાણે બધી ચંચળતા, જીદ, મસ્તી ભૂલાઈ ગઈ છે અને રિસાઈને ચાલી ગઈ છે. નવી દુનિયાનો ઉમંગ છે અને છૂટી રહેલા નૈહરનો વિષાદ છે. સજાવટ, ઉમંગભર્યા લગ્નગીતો, આભૂષણો, હથેળીમાં ધરેલી મહેંદી – આ બધામાં પ્રસંગનો આફતાબ છે પણ તે દીકરીનાં કર્ણપટ પર ‘કન્યા પધરાવો સાવધાન’નાં ગોર મહારાજનાં શબ્દો અથડાય છે અને હોઠ કંપી ઊઠે છે, ગાલ પર છલકાતા આંસુમાં જાણે વહી જાય છે માતાપિતાનું સાનિધ્ય, વાત્સલ્ય. વર-કન્યાનાં ‘હસ્તકુંભ’માં શમણાંનાં મિલન છે પણ મા-બાપનું શમણું છે દીકરી જે હવે પરાયું બની જાય છે. આવતીકાલનાં શમણાં દીકરીની આંખોમાં છે અને શમણાંભરી આંખોમાં આંસુનાં પૂર ઉમટ્યા છે.
ઘરની દીવાલને કંકુના થાપામાં હથેળીનો સ્પર્શ સોંપી વિદાય થવાની ક્ષણો આવી ગઈ છે. અસ્તિત્વ રડી પડે છે. આંસુ ખાળી શકતા નથી. માતાપિતાની હથેળી છૂટી રહી છે અને તે પોતાની હથેળીનાં સ્પર્શની મુલાયમ યાદ દિવાલમાં રોપીને હવે જઈ રહી છે. સમય સરકતો રહેશે, ઋતુ નવી નવી આવતી રહેશે. દિવાલ પરનાં થાપા ધીમે ધીમે ઝાંખા બનતા જશે પરંતુ તે સ્પર્શ, તે સંવેદના કે તે અહેસાસ કદી ઝાંખો નહીં પડે. દીકરી, એક શમણું હથેળીમાંથી હવે સરકી ગયું છે.
બીજા દિવસની સવાર ઊગે છે પરંતુ હવે તે ચંચળ પગલાં નથી, મીઠી જીદ નથી, મધુર ટહુકો નથી, રીસામણાં-મનામણાં નથી. દીકરીનાં વોર્ડરોબનું ખૂલવું કે બંધ થવું નથી. તેની પ્રિય ટીવી સિરિયલની ચેનલના નંબર પર રીમોટ પર ફરતી રહેતી તેની આંગળીઓના સ્પર્શ હવે નથી. તેને ગમતી ખુરશી ખાલી પડી છે. તેને ગમતો, તેના રૂમની બારી પાસેનો ખૂણો ઉદાસ છે. બારીએથી ડોકીયાં કરી રોજ ‘ગુડમોર્નિંગ’ કરતા સૂર્યને તથા મધુમાલતીનાં ફૂલોને તેના નહીં હોવાનો વિષાદ છે. આંગણાંનો હિંચકો હિબકાં ભરે છે. તેને પગ નથી, પગલાં નથી, મસ્તી નથી, ચંચળતા નથી. તેના પુસ્તકો, પરિધાનો, તેની પથારી, તેનો પોતાનો જ કૉફી મગ, તેના બચપનથી આજ સુધી સાચવી રાખેલી ‘બાર્બી ડૉલ’, તેના વાળને સજાવતા અનેક કાંસકાઓ, તેને ગમતાં ગીતોની અનેક સીડીઓ ખામોશ છે. ઘરની બહાર જતી વખતે ‘જાઉં છું….’ કહેતો ટહુકો કે બહારથી ઘેર આવતા તેની સાથે ધસી આવતો ઉમંગી વાયરો – હવે કશું જ નથી. જે છે તેમાં ઉમંગ નથી. દીકરી અને દરેક માબાપની આ નિયતિ છે.
દીકરી, એક શમણું, આપણું છતાં પરાયું. દીકરી આપણી તોયે પરાયી. હથેળીમાંથી સરકી જાય છે પણ હૃદયમાં તો સદા બિરાજે છે. દીકરી જન્મે છે ત્યારે જુદા પડવાની, દૂર થવાની એક ઝાંખી લકીર લઈને અવતરે છે. તે લકીર ક્રમશઃ વિસ્તરે છે, ફેલાય છે અને સ્પષ્ટ થતી જાય છે. તે દૂરીનું દુઃખ છે પણ શમણાંને તો જીવાડવા પડે છે. તે આપણી હથેળીમાંથી બીજાની હથેળીમાં ‘પાસ-ઓન’ કરવા પડે છે. જીવતાં રહે એ માટે એ શમણાં સુપ્રત કરવાના હોય છે. તે આપણા જ સજાવેલા સ્વપ્નો છે. તે હવે બીજાની આંખોનાં શમણાં બનીને જીવે છે, જીવાય છે. હવે તેઓ સજાવે છે, સાચવે છે. દીકરી બે ઘર વચ્ચે આવ-જા કરતી રહે છે, એક નવો સંસાર બનતો રહે છે. એક નવો બાગ, નવા ફૂલો, નવી મહેક, નવા શમણાંનો જન્મ…
દીકરી શું નથી ? દીકરી આપણી હથેળીની સૌથી લાડકી ટચલી આંગળી છે. દીકરી જિંદગીની શુષ્કપળોમાં ભીનાશ જન્માવતી ભીની ભીની લાગણી છે. દીકરી માબાપનાં વૃદ્ધત્વનાં એકલતાનાં કિનારાને ભર્યાભર્યા રાખતી, સતત લાગણી છલકાવતી છાલક છે. દીકરી એ માબાપનાં જીવનમાં પરીકલ્પનાનું સુખ આપતી જીવનવાર્તાની ‘પરી’ છે. દીકરી તમારા સ્તબ્ધ, વિષાદી, આઘાતભર્યા મનમાં થીજી ગયેલા આંસુને વહેતા કરી તમને હળવા રાખે છે. દીકરી તમારા સ્મિત પાછળનાં રૂદનને વાંચી શકે છે. દીકરી તમારા વિષાદી મનનો સંગાથ છે. દીકરી પ્રભાતનાં ફૂલ પરનું ઝાકળબિંદુ છે. તેના મુલાયમ સ્પર્શમાં તમને તમારા અસ્તિત્વની સાર્થકતા અનુભવાય છે. દીકરી એટલે કદી ‘ડિલિટ’ નહીં થતી અને સદા ‘રિફ્રેશ’ રહેતી લાગણી. દીકરી તમારા દિલનાં સ્ક્રીન પરનું છે મનોહર ‘સ્ક્રીન-સેવર’ ! દીકરી એટલે તમારા રંજને પરાજિત રાખતો ઉમંગનો આફતાબ. તમારી જીવવાની ઝંખનાને પ્રજ્જ્વલિત રાખતી જ્યોત એટલે દીકરી. દીકરી શું નથી ? દીકરી છે એક શમણું – પોતાનું તોય પરાયું… પરાયું તોય પોતાનું… દીકરી…એટલે દીકરી…એટલે દીકરી…
Save article As PDF · 
Subscribe ReadGujarati
આખ મા આસુ આવિ ગયા.
દીકરી શું નથી ? દીકરી આપણી હથેળીની સૌથી લાડકી ટચલી આંગળી છે. દીકરી જિંદગીની શુષ્કપળોમાં ભીનાશ જન્માવતી ભીની ભીની લાગણી છે. દીકરી માબાપનાં વૃદ્ધત્વનાં એકલતાનાં કિનારાને ભર્યાભર્યા રાખતી, સતત લાગણી છલકાવતી છાલક છે. દીકરી એ માબાપનાં જીવનમાં પરીકલ્પનાનું સુખ આપતી જીવનવાર્તાની ‘પરી’ છે
ખુબજ લાગણી સભર લેખ.પરંતુ છેલ્લો ફકરો….તેને તો આંખ મા આંસુ આણી દિધા.
દીકરી એટલે કદી ‘ડિલિટ’ નહીં થતી અને સદા ‘રિફ્રેશ’ રહેતી લાગણી. દીકરી તમારા દિલનાં સ્ક્રીન પરનું છે મનોહર ‘સ્ક્રીન-સેવર’ ! દીકરી એટલે તમારા રંજને પરાજિત રાખતો ઉમંગનો આફતાબ. તમારી જીવવાની ઝંખનાને પ્રજ્જ્વલિત રાખતી જ્યોત એટલે દીકરી. દીકરી શું નથી ? દીકરી છે એક શમણું – પોતાનું તોય પરાયું… પરાયું તોય પોતાનું… દીકરી…એટલે દીકરી…એટલે દીકરી…
ગઈ કાલે મધરસ ડે હતો, મારી દિકરી જે ૧૪ વરસની છે અને મારે મન હજી નાની છે (આમ તો મા-બાપ ને મન તે કદી મોટી થતિ જ નથી) જે સવાર ના ઢંઢૉળે નહિ ત્યાં સુધી ઉઠે નહી તે સવાર ના ૪.૩૦ વાગે મારા મોબાઈલ ના એલારામ થી જાગી ગઈ, આમતો તે પોતાના એલારામ થી ૭.૦૦ વાગે પણા ઉઠિ નથી શકતી.અને પથારી માથી ઉભી થઈ, મને લાગ્યુ બાથરુમ લાગી હશે તેતો રુમ નો દરવાજો ખોલી બહાર ગઈ અને પાછા આવી ને લાઈટ કરી અને હાથમા જોઉ છુ તો દુંદર મઝા નો ડિઝાઈર સેટ…….. પૂછ્યુ કે ક્યારે લાવી ને કોની સાથે જઈ ને લઈ આવી? તો કહે, એકલી સોપર્સ સ્ટોપ જઈ ને લાવી.કોની સાથે તો કહે એકલી કારણ બહેનપણી જે મકાનમાજ રહે છે અને કાયમ તેની જોડે જ હોય છે તે બહારગામ ગઈ હતી. પૈસા ક્યાં થી લાવી? તો કહે પપ્પા પાસે થી લીધા…..ને ખુટતા પોતાના ઉમેર્યા. ત્યારે લાગ્યુ કે જે દિકરી ને હું બે કદમ એકલી ચાલવા નહોતી દેતિ તે ૧ કી.મી. દુર ના મોલ મા રિક્ષા મા બેસી ને પોતાની મેળે મારા માટે ખરિદી કરી આવી અને તે પણ કોઈ પણ મોટા લાવે તેવી વસ્તુ………….ત્યારે લાગ્યુ કે હવે તો તે મોટિ થઈ ગઈ………અને કાળજા કેરો માતો કટકો થેડા વરસ મા મારાથી ક્યાં દુર ચાલી જશે.
તૃપ્તિ
મારો સંદેશો મળે તો….
(હવે કોમેંટ્સની કોપી મળતી નથી..!!)
શ્રી સોલી કાપડિયા સ્વરમાં દિકરી વિદાય પર એક ગીત છે જે સાંભળી આંખોમાં દરિયો ઉમટશે.
લીલુડાં પાંદડાંની ઉછળતી વેલ હવે કંકુનાં પગલાં દઈ ચાલી
લાગણીનાં તાંતણે બાંધેલું ફળિયું હવે લાગે છે સાવ ખાલી ખાલી
બેની આવશે…
સંભાળજે…
જરૂર સાંભળશો.
જય આભાર, જરુર થી સાંભળીસ.
એક સુધારો…ઉપરોક્ત કડીમાં લાગણીના બદલે…રાખડી વાંચવું.
લીલુડાં પાંદડાની ઉછળતી વેલ હવે કંકુનાં પગલાં દઈ ચાલી
રાખડીના તાંતણે બાંધેલું ફળિયું હવે લાગે છે સાવ ખાલી ખાલી
બેની આવજે…
સંભાળજે..
ગીતનો પૂર્વાધ શ્રી સોલી કાપડિયા અને ઉત્તરાર્ધ સુશ્રી નિશા ઉપાધ્યાય(૯૯%)ના સ્વરમાં છે.
Very nice Jay Patel. મને મરુ ગામ યાદ આવિ ગય. આભાર
ખુબજ સરસ લાગ્નિ સભર
ખુબ સુંદર
આ વાત જે દીકરી છે તે કે જેને દીકરી છે તે જ સમજી શકે.
દીકરી એટલે દીકરી એટલે દીકરી….
‘દીકરી’ અને ‘કન્યા વિદાય’ના ઘણાં જ કાવ્યો-લેખો વાંચ્યા છે, તેમાં શિરમોર કહી શકાય તેવો શ્રી. અનિલભાઇ આચાર્યનો આ સરસ લેખ છેં.
મારે ત્રણ દીકરીઓ છે, ત્રણેય સાસરે છે પણ આ લેખ વાચી જાણે કે મારી દીકરીઓના બાળપણથી માંડીને વિદાય સુધીના તમામ પ્રસંગો જીવંત થયા, સ્વાભાવિક આંખો ભીની થઈ . . .
આ તકે એક વાત કહ્યા વગર નથી રહી શક્તો કે, એક બાપ માટે જીવનમાં એની દીકરીના દુ:ખથી માટું કોઇ જ દુ:ખ ના હોઈ શકે. આ વ્યથા દીકરીના બાપથી વધુ કોણ સમજી શકે ? તેમ છતાં બાપ, દીકરીને દુ:ખ સહી લેવા આ કાવ્ય પંકતિમાં સલાહ આપે છે-
“દીકરી ! દુ:ખ રે હોય તે વેઠીએ,
દીકરી ! સુખ તો વેઠે છે સૌ.”
આ છે આપણી સંસ્કૃતિ !
આખ મા આશુ આવિ ગયા. બહુજ સરસ છે.
‘અમે જ નિર્ધારી હતી
વિદાયની આ ઘડી,
તોયે મન કહે,
ન જા, ન જા, ન જા….’
–અદભૂત
સરસ લેખ.
સુંદર… આંસુ આવી ગયા…
બહુ સરસ!
ખુબ જ સરસ….. શ્રી અનિલભાઈ આ લેખ મોકલવા બદલ ખૂબ ખૂબ આભાર…..
Really a superb article. Emotions of parents for a daughter. દીકરી મારી વ્હાલનો દરીયો. daughters can understand the feelings of parents. Only parents of daughter can understand the article. three cheers for Anilji.
thank you for your emotional appreciation ‘ only request is to remove ji from anilji; i agree with you that one has to pass through that emotion to understand and realize the emotion; emotion never die ;it never cease to exist; only emotion remains in motion ; am i right?
ભાઇશ્રેી અનિલભાઇના શબ્દેશબ્દમાઁ ભાવ અને
રસ ભળ્યાઁ છે.દીકરી તો તુલસીક્યારો છે..!એની
હઁમેશાઁ પૂજા થવી જોઇએ.ભાઇશ્રેીની ભાષામાઁ-
માધુર્ય,ઓજસ અને પ્રસાદગુણો વસેલાછે.પરમ
કૃપાળુ પરમેશ્વરના આશીર્વાદ એમની પર ઊતરો !
દીકરી પોતાને વિદાય વખ્તે જે તક્લિફ થાય તેવિ જ તક્લિફ તેને મા-બાપને તેનિ જરુર હોય ત્યારે પોતે તેનિ મદ્દદે ન જઇ શકે ત્યારે થાય, મા-બાપ પન ઘનિ વખત દિક્રરિને સાસ્રરે ગયા બાદ પોતાનિ બિમારિ જેવિ વાત કર્ તા નથિ કારન કે તેને ખબર હોય છે કે દિક્રરિ ને ખબર પદ્શે તો ચિતા થશે.
દીકરી એટલે કદી ‘ડિલિટ’ નહીં થતી અને સદા ‘રિફ્રેશ’ રહેતી લાગણી. દીકરી તમારા દિલનાં સ્ક્રીન પરનું છે મનોહર ‘સ્ક્રીન-સેવર’ ! દીકરી એટલે તમારા રંજને પરાજિત રાખતો ઉમંગનો આફતાબ. તમારી જીવવાની ઝંખનાને પ્રજ્જ્વલિત રાખતી જ્યોત એટલે દીકરી. દીકરી શું નથી ? દીકરી છે એક શમણું – પોતાનું તોય પરાયું… પરાયું તોય પોતાનું… દીકરી…એટલે દીકરી…એટલે દીકરી…
ખુબ સુદર…….
દ્કિરિ વ્હાલ નો દરિઓ
જાને પ્રેમ થિ ભરિઓ
માત્પિતાના આખ્નુ રતન
ક્રરિઉ તેનુ પ્રેમ્થિ જતન્
દિક્રરિ વહાલ નો દરિઓ
A son is your son till he gets married, and daughter is your daughter for ever !!!
I,think, ” KANYA-DAAN” is not a nice word for daughters wedding.
Mostly we donate (daan) something extra or surplus.
khub sundar ane bau touching lakhiyu che..
ખુબ સુન્દર લેખ અને ઇમોસનલ કરિ દે એવુ ચ્હે અને અશા ચે કે અવા બિજા સુન્દર લેખ અપ્તા રહો
બહુ જ સરસ્ લેખ ચ્હે.હુ પન એક દિકરિે ચુ . મા બાપ નિ દિકરિ હોવુ એ દુનિયા નો સૌથિ બગ્યશઅલિ જન્મ ચે. દિકરિ વિના નુ ઘર એ એક ખાલિ મકાન ચ્હે.
સુંદર અતિસુંદર અને ભાવવાહી શબ્દોમાં ભાવને વાચકના મનસુધી લઈ જઈને ભાવવિભોર કરી દે તેવું લખાણ…ધન્યવાદ.અનિલભાઈને
Very nice emotional article!
ખુબ સુન્દર લેખ વાચતા વાચતા આન્ખોમા આસુ આવિ ગયા…..
અતિ સુન્દર લેખ…
દિકરિ એટલે દરિયો
ખુબજ સુન્દરનેતચિગ લેખ્
મારા પ્પ્પાના મોબાઇલ પરનું વોલપેપર ઍટલે હું (દીકરી), મારા પ્પ્પાના કોમપ્યુટર પરનું વોલપેપર એટલે હું (દીકરી)
Lovely article…
Would like to share this:
કૈલાસ પંડિતની પ્રખ્યાત રચના ‘દીકરો મારો લાડકવાયો’ પરથી કવિ મુકેશ માલવણકરે આ હાલરડાંની રચના કરી છે. માણીયે આ હાલરડું: “દીકરી મારી લાડકવાયી લક્ષ્મીનો અવતાર”
દીકરી મારી લાડકવાયી લક્ષ્મીનો અવતાર,
એ સુવે તો રાત પડે ને જાગે તો સવાર.
દીકરી તારાં વ્હાલનો દરિયો જીવનભર છલકાયપામતાં જીવન માતપિતાનું ધન્ય થઇ જાય,એક જ સ્મિતમાં તારા ચમકે મોતીડાં હજાર…
ઢીંગલા સાથે રમતી ઢીંગલી જેવું મારું બાળ,રમતા થાકીને ભૂખ લાગે તો ખીર રાખું તૈયારરૂપમાં તારાં લાગે મને પરિનો અણસાર…
કાલી-ઘેલી વાણીથી ઘર ઘૂઘરો થઇને ગૂંજેપાપા પગલી ચલાવતા બાપનું હૈયું ઝૂમેદીકરી તું તો માતપિતાનો સાચે છે આધાર…
હૈયાના ઝૂલે હેતની દોરી બાંધી તને ઝૂલાવુંહાલરડાંની રેશમી રજાઇ તને હું ઓઢાડુંપાવન પગલે તારા મારો ઊજળો છે સંસાર…
And most of us know this one:
“દીકરીતો પારકી થાપણ કહેવાય” – અવિનાશ વ્યાસ
બેના રે…
સાસરીયે જાતાં જોજો પાંપણના ભીંજાય
દીકરીતો પારકી થાપણ કહેવાય
દીકરી ને ગાય, દોરે ત્યાં જાય
દીકરીતો પારકી થાપણ કહેવાય
બેની તારી માથે બાપનો હાથ હવે નહી ફરશે
રમતી તું જે ઘરમાં એની ભીંતે-ભીંતો રડશે
બેના રે.. વિદાયની આ વસમીવેળા રોકે ના રોકાય
બેના રે.. રામ કરે સુખ તારું કોઈ દિ નજર્યું ના નજરાય
દીકરી તો પારકી થાપણ કહેવાય
દીકરી ને ગાય, દોરે ત્યાં જાય
દીકરી તો પારકી થાપણ કહેવાય
તારા પતિનો પડછાયો થઈ, રહેજે સદાયે સાથે
સોહાગી કંકુ સેંથામાં, કંકણ શોભે હાથે
બેના રે.. તારી આ વેણીનાં ફૂલો કોઈ દિ ના કરમાય
દીકરી તો પારકી થાપણ કહેવાય
આમ જુઓ તો આંસુ સૌનું પાણી જેવું પાણી
સુખનું છે કે દુ:ખનું એતો કોઈ શક્યું ના જાણી
બેના રે.. રામ કરે સુખ તારું કોઈ દિ નજર્યું ના નજરાય
દીકરી તો પારકી થાપણ કહેવાય
Thank you for sharing our (girl’s) life story Shri Anil Acharya.
મમ્મી, પપ્પા , ગર ની યાદ અને આખ મા આસુ આવી ગયા
very nice
દિકરિ નો અર્થ દુખ ને દુર કરનરિ અને જિવન મા ખુશિયો લાવ નારિ…!
dikri so nice story its true…….
બહુજ સરસ અતિ સુન્દર્.
veri good thoughts..
i like it..
બહુ જ સરસ્
દેીકરેી નામે શમણા….
Really nice and touchy article.we fully agree as we have 2married daughters
આંખ માંથી આંસુ આવી ઞયા.
આપણે દીકરી માટે કૈક વધારે પડતા ભાવનાશીલ હોઈએ છીએ. હવે આજે જમાનો બદલ્યો છે. દીકરીઓ અને દીકરાઓ બંને સમાન જ છે. આજે છોકરીઓ કોર્પોરેટ દુનિયા માં પહોંચી ગઈ છે. દીકરી ને દીકરા સમાન જ ગણો તે આજ ના જમાનાની જરૂરિયાત છે. દીકરી ના લગ્ન ની ચિંતા. દીકરી ના કરિયાવર ની ચિંતા. આ બધું હવે જુનું થઇ ગયું. દીકરી ને દીકરા જેટલી જ અભ્યાસ ની તકો આપો અને તેને દીકરો ગણી ને તેટલી જ સ્વંત્રતા આપો. બીજી કોઈ જ ચિંતા ના કરો. સારા સંસ્કાર આપો તેને તેના નિર્ણયો તેને જ લેવા દો.