અક્ષર – મૂકેશ વૈદ્ય
June 18th, 2011 | પ્રકાર : કાવ્ય અને પદ્યસાહિત્ય | સાહિત્યકાર : મૂકેશ વૈદ્ય |
4 પ્રતિભાવો » અક્ષર મને સાંધે
મારા શૈશવ સાથે.
પલકારામાં
દિવસ વધીને વરસો થાય – એ વેગમાં
અવિરત ચાલ્યા કરવાનું
ઘડીભર હાંફ ઉતારવા ડોકિયું કરું
ને ઉઝરડાઓમાંથી વહી રહેલું
અસ્તિત્વ મને દેખાય.
દેખાય વહી જતો સમય ને હું
હું ક્યાં હતો ?
કાળી અંધારી ભોંય ઉપર
આંકી શકું જો એકાદ લસરકો ઉજાસનો
તો ઊઘડે રસ્તો કદાચ.
Related
Email This Article
·
Print This Article
·
Save article As PDF ·
Subscribe ReadGujarati
આ પ્રકારનું અન્ય સાહિત્ય:
-
બા, બિલાડી અને બારી
ત્રણેય ઊભાં છે
ઘડિયાલની બહાર.
બાએ સમય જોયો નહોતો કદી
તડકો, છાંયડો અને આભ
બસ હતાં એના માટે
બિલાડી તો
આવતી-જતી ક્ષણોની જેમ
વેળા-કવેળાએ પ્રવેશતી,
વહાલ કરી ચાલી જતી.
માત્ર રહી ગયો એનો સ્પર્શ
હરતો ફરતો આખેઆખા પંડમાં
બારી,
બતાવવા મથતી
રાત-દિવસ
ભર્યો ભર્યો અવકાશ.
હવે,
ભીંતે લટકતી છબિમાં બાનો મલકાટ,
ઘરમાં ચૂપચાપ પ્રવેશતી બિલાડીનો રવ,
ઘરને ‘ઘર’ બનાવતી બારીનો સદા જીવતો વાસ,
ત્રણેય રહ્યાં છે
એવાં ને એવાં જ અકબંધ
બાવનમી વર્ષગાંઠે પણ.
-
માણસ કેવો? કોના જેવો? ક્ષણિક જન્મતા ઝાકળ જેવો!
કદી ઘમંડી સાગર જેવો, કદી સીમટતો ગાગર જેવો.,
કોઈને ડારે, ડરે કોઈ થી, ક્ષણ માં વીર ને પામર જેવો
ક્ષણ માં રીઝે ક્ષણ માં ખીજે, આશુતોષ ના તાંડવ જેવો
ઘડીક હઠીલો અને ટેકીલો જાણે અડગ હિમાલય જેવો
ફરી મળે જો રસ્તામાં તો ઠેબે ચડતા પથ્થર જેવો
કોઈના સુખમાં રડતો રહેતો, દુ:ખે કોઈના વળી ફુલાતો
દેખાડો કરવામાં જાણે કાચીંડા ના ...
[વાંચો...]
-
કુદરતમાં કશું ઘરડું થતું નથી બધું પાકી જાય છે,
આટલી વાત સમજતા માણસને કેટલી વાર લાગી જાય છે ?
માનવી કેટકેટલો બોજ માથે રાખીને દોડ્યા કરે છે,
દોડવું જ જીન્દગી છે એવું એના ભેજામાં કોણ નાખી જાય છે ?
બીજા બધાથી જલ્દી આગળ નીકળી જવામાં,
એના બધી રીતે અને બધી બાજુએથી બાર વાગી જાય છે.
મનનો ખાલીપો ચીજ વસ્તુઓથી ભરવા જાય છે,
પણ આખરે તો મરતી વખતે ...
[વાંચો...]
વાહ ખુબ સરસ………
સુંદર
“કાળી અંધારી ભોંય ઉપર
આંકી શકું જો એકાદ લસરકો ઉજાસનો
તો ઊઘડે રસ્તો કદાચ.”
આંકી શકું જો એકાદ લસરકો ઉજાસનો….
એક સુંદર કાવ્ય રચના !
પ્રિુ મુકેશભાઇ
વાહ.! સુંદર રચના.
પલકારામાં
દિવસ વધીને વરસો થાય – એ વેગમાં
અવિરત ચાલ્યા કરવાનું
ઘડીભર હાંફ ઉતારવા ડોકિયું કરું
ને ઉઝરડાઓમાંથી વહી રહેલું
અસ્તિત્વ મને દેખાય.
પ્રફુલ ઠાર