અક્ષરે અક્ષર બરફ…. – રાજેશ વ્યાસ ‘મિસ્કીન’
[‘ઉદ્દેશ’ સામાયિકમાંથી સાભાર.]
થીજતી ગઈ સર્વભાષા અક્ષરે અક્ષર બરફ,
એમ ફૂંકાયો પવન કે બ્હાર ને અંદર બરફ.
કૈંક સદીઓથી સમયના થર ઉપર થર જામતા,
પીગળે થોડુંક…. બાકી સર્વનું જીવતર બરફ.
તું હવે પ્રગટાવ શ્રદ્ધા હૂંફ – અજવાળું મળે,
રાત અંધારી અને માણસ બરફ – ઈશ્વર બરફ.
ગ્રંથ વાંચો કે પછી વ્યાખ્યાન કોઈ સાંભળો,
ધર્મ સ્થળ-સંસદ-સ્કૂલો બધ્ધે જ થર પર થર બરફ.
ચીતરેલો સૂર્ય લાગે, ચીતરેલાં તાપણાં,
એ હદે ને એટલો ચોમેર કૈં નક્કર બરફ.
એક બાળક નીકળ્યું કાગળની હોડી લઈ સહજ,
ઘર-નદી-દરિયો અને જ્યાં શ્રાવણી ઝરમર બરફ.
કોઈ તોડો કોઈ પણ રીત….. કે ખળખળવું બને,
જાતમાં ને એકબીજામાં ય આ અંતર બરફ.
સંતજી મારીને આંટો શ્હેરમાં ચાલ્યા ગયા,
ભક્તજનની ઔર પાછી થૈ ગઈ નીંદર બરફ.
છે બરફનું શ્હેર મિસ્કીન ને બરફનું મન છતાં,
શોધવાને નીકળે છે ગૌતમી ઘરઘર બરફ.
Print This Article
· 
Save article As PDF · 
Subscribe ReadGujarati
« Previous કોઈક – રેણુકા દવે
ખુબસરસ. . . . . .
બરફનિ માફક આ પિગરિ જાય હ્રદય્
મન બરફ આખુઆ જિવતર બરફ
અનિલ જોશિના કાવ્યનિ પનક્તિ
અમે બરફના પન્ખિ રે ભાઈ તહુકે તહુકે પિગર્યા
જશવન્ત
ખુબ સરસ ……….મને ગંંમ્યુ
સાચે જ મિસ્કીન છે બરફનું શહેર આ ખચિત
લખ્યું અમે ‘પાણી’ તો થઈ ગયું ‘બરફ’ !
કાલિદાસ વ. પટેલ {વાગોસણા}
હુ અને મારા સાથેી કર્મચારેી મિત્રો ચુઁટણેી બન્દોબસ્ત માઁ દાહોદ ગયેલા અને ત્યાનુ કુદરતેી વાતાવરણ નિહાળેી મારાથેી આ પઁક્તિ અનાયાસે જ્ લખાય ગયેલેી…
પહાડો નેી ગિરિમાળા વચ્ચે નદેી કુદતેી હડપ્,
ધોમ ધખતેી ધરા ઉપર હૈયા સૌના બરફ્…
હેમંત ભરવાડ “હેમ”
(ભાવનગર)