[‘નવનીત સમર્પણ’માંથી સાભાર.]
ઝાડ મારે ના પોતાનાં ફૂલને
સૂરજનાં કિરણો પણ બોલ્યાં : સવાર પડી, બીક તને કોની છે, ખૂલને !
એક પછી એક એની પાંખડીઓ પસવારી
ઝાકળ લ્યો, હેતે નવરાવે
પંખીયે ટહુકાને મોકળા મૂકીને એના
કાન મહીં ફોરમ છલકાવે
ડાળખીએ નમી કહ્યું લાડથી : આ વાયરાની સાથે જરીક તુંય ઝૂલને !
કાંટા તો ઝબ્બ દૈને વાગે છતાંય
એનાં ફૂલોને દેતા ના ડંખ
નાની-શી વાતનો ઘૂમીઘૂમીને પેલા
ભમરાઓ ફૂંકે છે શંખ:
સમજ્યાં જે વાત નંદ-યશોદા ને ગોપીઓ તે સમજાશે ક્યારે ગોકુલને ?
ઝાડ મારે ના પોતાનાં ફૂલને
9 thoughts on “ગીત – મનોહર ત્રિવેદી”
સરસ ભાવસભર કવિતા
सरस
very nice
VERY NICE
Khub Sundar Geet
सरस…सरस…सरस…सरस…सरस!!!!!!!
khub j saras
ઝાડ મારે ના પોતાના ફુલને….વાહ બાપુ વાહ મજા પઈડ…
મજા આવેી ગઇ.