ગઝલ – શોભિત દેસાઈ
[‘નવનીત સમર્પણ’માંથી સાભાર.]
સાધુ બાવા પીર વધતા જાય છે
ઝાંઝવાનાં નીર વધતાં જાય છે
ફૂલ જેવાં ક્યાંય દેખાતા નથી
ઠાવકા, ગંભીર વધતા જાય છે
પ્રેમની ભાષા જ વીંધાઈ ગઈ
બોલીઓમાં તીર વધતાં જાય છે
થઈ રહ્યો છે એમ ધંધાનો વિકાસ
મસ્જિદો-મંદિર વધતાં જાય છે
કાળ બેરહમીથી ખેંચે છે છતાં
જિંદગીનાં ચીર વધતાં જાય છે



સુંદર રજુઆત
સબંધો ના વહેણ સ્થીર છે છતાં
હેત વહાણે અંતર વધતા જાય છે!
શોભીતભાઈ,
ખરે જ ! ઘર,ઓફિસ,દેશ,પરદેશ અરે ગ્રહો પણ નજદીક આવી ગયા… પરંતુ માનવ માનવ વચ્ચેનાં અંતર વધતાં જાય છે !
કાલિદાસ વ. પટેલ { વાગોસણા }
પાણી હુ તો નિયમિત પાઊ છુ છતા,
ઝાડ પરથી લિલા પાન.. ખરતા જાય છે !
NICE one!