કોણ મોટું ? – પ્રેમશંકર નરભેરામ ભટ્ટ
તું નાનો હું મોટો ! એવો ખ્યાલ જગતનો ખોટો.
આ નાનો, આ મોટો, એવો મૂરખ કરતાં ગોટો.
ખારા જળનો દરિયો ભરિયો, મીઠા જળનો લોટો,
તરસ્યાને તો દરિયાથીયે, લોટો લાગે મોટો.
નાના છોડે મહેકી ઊઠે, કેવો ગુલાબ-ગોટો !
ઊંચા ઊંચા ઝાડે તમને, જડશે એનો જોટો ?
મન નાનું તે નાનો, જેનું મન મોટું તે મોટો.
પાપીને ઘેર પ્રભુ જનમિયા, બડો બાપ કે બેટો ?
Print This Article
· 
Save article As PDF · 
Subscribe ReadGujarati
« Previous કૂંજડી સૂતી…. – વિનોદ જોશી
સરળ સુન્દર કવિતામાઁ અર્થગમ્ભીર બોધ !
વાહ ભાઇ વાહ !
બચપનનિ યાદ તાજિ થૈ ગઇ !
અભ્યાસ દરમિયાન આ કવિતા મોઢે કરી હતી, અર્થ નોકરી કરતા સમજાયો અને અનુભૂતિ રોજ થાય.
ખુબ જ સાદી ભાષામાં અને લાઘવમાં દુનિયાના નાના – મોટાના તથા સારા – ખોટાના કહેવાતા ભેદનો પર્દાફાસ કરતી આ નાનકડી કવિતામાં કવિએ કેટલું બધું કહી દીધું છે !
કાલિદાસ વ. પટેલ { વાગોસણા }
“..પાપીને ઘેર પ્રભુ જ્ન્મ્યા, બાપ બડો કે બેટો?????
વાહ ! વાહ!!
સરળ શબ્દોમા સુંદર શીખ સહિતની સુંદર રચના!!!
બીજાની લીટી નાની બતાવીને જ પોતાની લીટી મોટી કરનારાને જડબેસલાક શીખ.
નાનપન થિ આ કવિતા ખુબ ગમતિ .થોદા વર્શોથિ પ્રેમ્શન્કરભાઇ ના સમ્પાર્ક મા આવ્યઓ . હુ ધન્યતા અનુભવુ ચ્હુ