તુ કબૂલ કેમ નથી કરી લેતો કે તે- અહિ મોકલતા પહેલા બધાને 'ખુશ' રાખવાવાળો વાઈરસ મારી અંદર ઇન્જેક્ટ કરી દીધો છે અને એ હવે એટલી હદે ફેલાઈ ગયો છે કે.
Monthly Archives: June 2018
‘શુદ્ધિ, મારાં કપડાં બદલવામાં મને મદદ કર, હમણાં વર્ચસ્વ આવી પહોંચશે, કપડાં નહીં બદલું તો મારી અને તારી ખેર નથી.’ ‘અને બેટા, રેઝર, ક્રીમ અને અરીસો મને આપ. હું દાઢી કરી લઉં, વર્ચસ્વ આવશે તો મારે છણકા ખાવા પડશે’ અને પલંગના ગાદલાની ચાદર પણ બદલી નાખ, નહીં તો વર્ચસ્વને વળી પાછું વઢવાનું બહાનું મળી જશે.’ ધ્રૂજતા હાથે કપડાં બદલતાં યશોદત્તે કહ્યું. ‘પપ્પાજી, હું તમારી પુત્રવધૂ છું અને દીકરી પણ. વર્ચસ્વને આટલો બધો રુઆબ કરતાં જો તમે પહેલેથી જ નાથ્યો હોત તો આવા દિવસો ન આવત. સહનશીલતાની અને ક્ષમાની એક હદ હોય છે. હું આદર્શોનો વિરોધ નથી કરતી, પણ આદર્શો માણસને નિર્માલ્ય બનાવી દે ત્યાં સુધી તેનો પ્રયોગ જીવનમાં ન થાય, પપ્પાજી.’ શુદ્ધિએ કહ્યું.
સાંજનો સમય હતો, આકાશમાં સંધ્યાના રંગો રેલાઈ ગયા હતા. મનસ્વી પોતાના ચાના કપ સાથે અગાશીમાં ગોઠવાઈ ગઈ હતી. તેને આ રોજની આદત થઈ ગઈ હતી. આકાશ જોવું, સંધ્યાના રંગોમાં ખોવાઈ જવું, પક્ષીઓના કલરવ કરતાં ઝુંડને ઉડતા જોયા કરવું.આખા દિવસનો થાક જાણે આ દૃશ્યો અને ચાના એક પ્યાલા સાથે ઉતરી જતો. સાંજનો સમય તે પોતાને ફાળવતી. તેના મગજમાં ઘણા વિચારો ચાલતાં, જેમ કે ઓફિસમાં કાલે કયો પ્રોજેક્ટ આવવાનો છે, કે પછી ઓફિસેથી રજા લઈ મમ્મીની સાથે વેકેશન માટે ક્યાં જવું. પણ આજે વિચારોની દિશા ભૂતકાળ તરફ દોરી રહી હતી.
મારે ઓચિંતાનું સુરત જવાનું થયું.. કીધું'તું, પણ તોયે 'થોડો મોડો' ઉઠાડયો' તેવા મનમાં, બીજાની ન થઈ હોય તો પણ; ભૂલના ભતકડાં કાઢતો અને પશ્ચાતાપના પરમાણુઓ જન્માવતો રીક્ષામાં બેઠો! કાયમ રિક્ષાવાળા અને મુસાફર વચ્ચેના 'એપી સેન્ટર' જેવા અને અવિશ્વાસનું વાતાવરણ સર્જાતા મીટર તરફ, ઊંટ પાણી પીવા ડોકી નીચી કરે તેમ, ઝૂક્યો. ત્યાં રિક્ષાવાળો અમુક રકમ બોલ્યો... 'મનના મીટર' અને રિક્ષાના મીટર કદી ટેલી ન થાય તે મુજબ મેં કીધું "આટલા બધા ન થાય."
બારણું ખોલતાંની સાથે જ ચાર-પાંચ ગુંડા મંગેશ ઉપર તૂટી પડ્યા. હકીકતમાં મંગેશ ઓફિસ જવા તૈયાર થયો હતો અને બહાર નીકળવાની તૈયારી જ કરતો હતો ત્યાં ડોરબેલ વાગ્યો,મંગેશે બારણું ખોલ્યું તે સાથે જ ચાર-પાંચ જણા તેના ઉપર તૂટી પડ્યા. ગડદાપાટુ, ધોલધપાટ, લાતમલાત... મારી મારીને અધમૂવો કરી નાંખ્યો તેને, કવિતા વચ્ચે પડી તો તેને પણ હડસેલો મારીને દૂર ફેંકી દીધી. મંગેશ બૂમો પાડતો રહ્યો- તમે કોણ છો અને શા માટે મને મારો છો? ... તો પણ કોઈ તેની વાત સાંભળવા તૈયાર નહોતું, એને મારતા જ રહ્યા. તેનાં કપડાં ફાટી ગયાં, મોંઢામાંથી લોહી નીકળવા લાગ્યું, હાથ છોલાઈ ગયા. છેવટે એ લોકો થાક્યા ત્યારે મોટી મૂછોવાળો પડછંદ ગુંડો – કદાચ તે આ બધાયનો લીડર હતો
ડેભોલ નદીને કિનારે એક નાનકડું ગામ આવેલું હતું. આ ગામ ખૂબ જ રળિયામણું લાગતું હતું. ગામની અંદર પ્રવેશ કરતા ત્રણ રસ્તા પડતા અને ત્રણે રસ્તાઓ પર તો ધૂળ ગોટેગોટ ઉડતી, આકાશ આંબી જતી હતી. આ કાચા રસ્તે તો નાના છોકરાં, કુતરાં, ગધેડાં, ઢોર, બળદગાડાં, ઉંટગાડી બધાની અવરજવર પર વૈશાખી વાયરો મન મૂકીને ફૂંકાતો રહેતો કે જાણે આગલા જન્મારાનું વેર કાઢવા બેઠો હોય. રસ્તાની ડાબી બાજુ રામાપીરનું સોહામણું મંદિર આવેલું હતું, જેની ઉપર લહેરાતી લાંબી ધજાપવન સાથે બાથંબાથ કરી રહી હતી. મંદિરમાં રામાપીરની આરતી સવાર–સાંજ નિયમીત થતી અને ઢોલ નગારાંના નાદ બાજુના ગામ સુધી સંભળાય એવા જોરશોરથી વાગતા. ભક્તો મોડી રાત સુધી ભજનકીર્તન કરે, તેમાંય ઉજળીયાત કોમ ગણીગાંઠી આવતી પણ ઠાકોરો, રાવળ વગેરે કોમના લોકો મોડી રાત સુધી તબલાં મંજીરા અને પખાવજ સાથે ભગવાનના ભજન ગાવામાં લીન બનતાં.
એક નાનકડું ખાબોચિયું. તેમાં પાણી થોડું ને કાદવ વધું. આ ખાબોચિયાંમાં નાના-મોટા ઘણા જ દેડકા રહે. ડ્રાઉં… ડ્રાઉં… કરે. તેમાંનો એક દેડકો. એનું નામ ડમડમ. ડમડમ દેડકો તેના પરિવાર સાથે રહે. સ્વભાવે રમતિયાળ અને વળી ભારે મોજિલો. આખો દિવસ કૂદાકૂદ કર્યા કરે. થોડું ખાય ને વળી કૂદે. પાણી પીવે ને વળી કૂદે. જીવજંતુ ભાળે ને વળી કૂદે. થોડો ખુશ થાય ને કૂદે.
“ઓ… રાજેશ” મેં ચાલુ સ્કુટીએ જ મારો કૉલેજ મિત્ર દેખાતાં બૂમ મારી અને પછી સ્કુટીને રોડની સાઈડ પર ઊભું કર્યું. રાજેશને પહેલાં તો ખબર ના પડી પણ પછી તરત પોતાનું બાઈક વળાવીને મારી પાછળ આવ્યો. “ઓહોહો… શાહસાહેબ તમે?” – રાજેશ “અલ્યા સાહેબ કેમ કે છે?” “યાદ નથી. કૉલેજમાં અમે તને બધાં સાહેબ જ કહેતાં.”
યોગ્ય લેખની પસંદગી, ટાઈપિંગ, પ્રૂફ, પોસ્ટ, વાચકો અને સર્જકોના ઈ-મેઈલના નિયમિત જવાબ, વાચકો તથા લેખકો સાથે જીવંત સબંધ, વેબસાઈટનું સતત ઓપરેટિંગ - આ બધી જ કામગીરી એકલાહાથે કરવી આજના સમયમાં જરાય સહેલું નથી. હાલમાં અનેક લોકો વિવિધ કામગીરી સંભાળી સાઈટને ધબકતી રાખવા મથે છે ત્યારે એકલા હાથે સાત કોઠા વીંધતો અભિમન્યુ યાદ આવી જ જાય. સાતમા કોઠે જેમ એ પરાજિત થયો એમ સાહિત્યનો અભિમન્યુ હાર્યો... પણ તેણે કરેલું કાર્ય આજે પણ ટોચ પર છે. મેસેજ, ફોન, ઈમેલ તથા ફેસબુકથી યાદ કરતા ભાવકો તથા લેખકોએ આજ દિન સુધી પુણ્યાત્માને સ્મરીને વંદન કર્યા છે. આજે પણ એ જ દિવસ છે, એણે જઈને પણ અનેકોને એમનું કાર્ય ધબકતું રાખવા પ્રેર્યા છે.