હવે રંગોળી પુરાતી નથી પણ તૈયાર મળે છે. મઠીયા કે ચોળાફળીની ચર્ચાઓ થાય છે કે કયા તળવાથી લાલ થાય છે. સફાઈ કરવા માટે મદદ ઓનલાઇન મળે છે, ખરીદી ઓનલાઇન થાય છે. બજારોમાં ગિરદી છે પણ ઘરાકી ઓછી છે. ચોપડાપૂજન એક વિધી નિભાવવા ખાતર થાય છે અને લક્ષ્મીપૂજન! નવાઈ લાગશે પણ એ અચૂકપણે થાય છે. હજી પણ કોઈ દુકાન કે પેઢીમાં પારંપારિક રીતે પૂજા થાય છે. ચાઈનીઝ સિરીઝથી બધાની બારીઓ, દરવાજાઓ અને બાલ્કનીઓ ઝગમગે છે. રેડીમેડ રંગોળીથી લિવિંગરૂમ શોભે છે. બેસતા વર્ષે હોટેલમાં પરિવાર મિલન થાય છે. બાકી સગાંઓને ઓનલાઇન શુભેચ્છાઓ અપાય છે, વંદન કરાય છે અને આશીર્વાદ પણ અપાય છે.
Monthly Archives: October 2019
7 posts
જયકાંત હયાત હતા ત્યારે અકળાઈ જઈ પત્નીને કહેતા, “રેવા, આ તારા લાડકાને માથે ન ચઢાવ. કામકાજ કરવા દે, લાટ સાહેબથી શેક્યો પાપડ નથી ભાંગી શકાતો. કોણ જાણે જિંદગીમાં શું ઉકાળશે?” આજે તેઓ નહોતા રહ્યા પણ તેમની કહેલી વાતો મા-દીકરાના મનમાં કોતરાયેલી રહી ગઈ. રેવાએ કચવાતા મને દીકરાને માથે જવાબદારી નાખતાં પોતાનાથી દૂર કર્યો, ભણવા તેમજ કમાવવા. છૂટકો જ નહોતો.
દિવાળીનું વેકેશન એટલે હવે ઘણાંખરા પરિવાર માટે ફરવાનો અવસર. બિઝનસ સ્ટાન્ડર્ડના એક અહેવાલ મુજબ ભારતમાં અને વિશ્વના પ્રવાસન નકશામાં પ્રવાસી તરીકે ગુજરાતીઓ મોખરે છે. રૂપિયાનું અવમૂલ્યન કે મંદી પણ ગુજરાતીઓની ફરવાની આદત પર અસર કરી શકી નથી. ભારતની બહાર જનારા પ્રવાસીઓમાં ૩૦%થી વધુ ગુજરાતી છે. ભલે ગુજરાતીઓ પ્રવાસી તરીકે પંકાયેલા છે, પણ એક જવાબદાર પ્રવાસી તરીકે આપણી છાપ બહુ સારી નથી. હિરલ પંડ્યાનો પ્રસ્તુત લેખ મુસાફરી માટેની આપણી આ મોસમમાં ખૂબ ઉપયોગી વાત કહી જાય છે.
સાંજે વિશ્વ મહિલા દિવસ નિમિત્તે વક્તવ્ય પણ આપવાનું હતું. મહિલા વિષયક મારા વિચારો થોડા ક્રાંતિકારી છે. થોડા અંશે આદરણીય કુંદનિકા કાપડિયાના વિચારોનો પ્રભાવ. જે મહિલાઓ પણ ઘણીવાર નથી પચાવી શકતી. એટલે મોટા ભાગે જાહેરમાં હું મારા વિચારો રજુ કરવાનું ટાળું છું. સામાન્ય રીતે હું લોકો સાથે સહેલાઈથી ભળી શક્તી નથી; વાત ન કરી શકું. પણ એક વાર માઈક કે સ્ટેજ હાથમાં આવે પછી હું મારા નિયંત્રણમાં નથી હોતી, ને ત્યારે હું કંઈ પણ બોલી શકું. એટલે વિશ્વ મહિલા દિવસ નિમિત્તે પ્રથમવાર માઈક હાથમાં હતું ત્યારે મારા વિચારો રજુ કરવા કે નહીં એ બાબતે અવઢવમાં હતી.
ઉપસ્થિત સૈનિકોને મેજર સંદીપકુમારે પ્રારંભિક સૂચનાઓ આપી, ને પછી.. ‘ કોઈ સવાલ? કોઈ શક? બહુત અચ્છે. શક દોસ્તીકા દુશ્મન હૈ, વો કભી મત કરના. ઓર હા, મેરે સામને દૂસરી કોઈ બાત ભી મત કરના, ક્યા સમજે? ઓ શુભમ, હા મેં તુજસે હી પૂછ રહા હું. તેરા ધ્યાન કિધર હૈ રે? યહાં બાત કરને આયે હો યા..? ’ મેજરનો કરડો અવાજ ગાજ્યો...
ચૌદ ફેબ્રુઆરીની સવારે અચાનક આંખ ખુલી જતા વિશ્વેશે સમય જોવા મોબાઇલની સ્ક્રિન ઓન કરી. છ વાગ્યાના એલાર્મને રણકવાને હજુ દસ મિનિટની વાર હતી. એક મહિનાથી વિશ્વેશનું શિડ્યુલ સાવ બદલાઇ ગયું હતું. જેને એલાર્મથી નફરત હતી તે એલાર્મ તેને ગમવા લાગેલું. જો કે હવે તો તે એલાર્મ જગાડે તે પહેલા જાગી જતો. મોબાઇલ સ્ક્રિન ઉપર વિશ્વેશ, કિરણ, આરવ અને માધવના ફેમીલી ગ્રુપ ફોટો પર નજર જતા તે ભૂતકાળની યાદોમાં સરી ગયો.
આજે મારે એક એવી મહિલાની વાત કરવી છે જે સ્વયંસિધ્ધા, શક્તિરૂપેણમ છે. એમના ગ્રહો જ એવા મંડાયેલા કે જન્મથી જ એને પોતાનું અસ્તિત્વ, પોતાની ઓળખ બનાવી રાખવા ઝઝૂમવું પડેલું. હજી પણ 'કાંટે કી ટક્કર' આપી રહી છે. એમનું નામ છે, શ્રીમતી વિદ્યા આશિષ રેગે. તો અહીં પ્રસ્તુત છે, ‘એમની કહાની એમની જબાની…!’