આ ૨૦૨૦નું વર્ષ તો નખ્ખોદિયાનાંય નખ ખેંચી જાય એવું છે, હવે આ જાય તો સારું. ૨૦૨૦ની જવાની રાહ તો આખું વિશ્વ જોઈ રહ્યું છે. અરે, કોરોનાની રસી શોધવાનાં ચક્કરમાં તો અમેરિકા જેવી મહાસત્તાને પણ ચક્કર આવી ગયા. કોરોનાની લીધે મૃત્યુઆંક લાખોમાં પહોંચી ગયો છે અને આપણે બધા પોતાનાં જ ઘરમાં કેદ થઇ ગયા છે. બેકારને ય બેકાર કરી દે એવું વર્ષ.
વિભાગ : અન્ય લેખ
96 posts
એક મિત્ર મીઠાઈની દુકાને મળી ગયા. અમને કહે, ‘આજે માનું શ્રાદ્ધ છે, લાડુ માની પ્રિય વાનગી છે એટલે લાડુ લેવા આવ્યો છું.’ અમારા આશ્ચર્યનો પાર ન રહ્યો. હજી પાંચ મિનિટ પહેલા તો અમે એમની માને શાકમાર્કેટમાં મળ્યા હતા.
તા. ૨૨ એપ્રિલ ૨૦૨૦ રાત્રે જયારે હોસ્પિટલમાંથી અમને જણાવવામાં આવ્યું કે અમારા પિતાજીએ અંતિમ શ્વાસ લીધા છે ત્યારે સ્વાભાવિકપણે અમારી વિચારશક્તિ લગભગ શૂન્ય થઇ ગઈ હતી. એક તરફ કુટુંબના મોભીને ગુમાવ્યાનું દુઃખ તો બીજી તરફ હવે શું કરીશું જેવા સવાલોથી અમે ઘેરાઈ ગયા હતા. કોરાના વાયરસના પ્રકોપને લીધે અમદાવાદ જેવા શહેરમાં સજ્જડ લોકડાઉન વચ્ચે બધું પાર પાડવાનું હતું. સમય અને સંજોગો તદ્દન વિપરીત હતા.
રમતગમતની ભાષામાં દુઃખાવા પર વધારે દબાણ કરવાથી દુઃખાવો ઊંડાણથી એટલે કે જડમૂળથી ઓછો થવાની શરૂઆત થાય છે. તેવીજ રીતે આપણી ચિંતાના પણ મૂળ કારણોને ટ્રીગર કરવાની જરૂર છે, કારણકે ચિંતાઓની માત્ર ચિંતા કરવાથી ચિંતા ઓછી થવાની નથી પણ શક્ય છે કે ચિંતા વધી જાય. એટલા માટે જરૂર છે ચિંતાને જડમૂળથી દૂર કરવાની. ચાલો, ચિંતાના મૂળ કારણોને ટ્રીગર કરવાની શરૂઆત કરીએ.
સાંજે વિશ્વ મહિલા દિવસ નિમિત્તે વક્તવ્ય પણ આપવાનું હતું. મહિલા વિષયક મારા વિચારો થોડા ક્રાંતિકારી છે. થોડા અંશે આદરણીય કુંદનિકા કાપડિયાના વિચારોનો પ્રભાવ. જે મહિલાઓ પણ ઘણીવાર નથી પચાવી શકતી. એટલે મોટા ભાગે જાહેરમાં હું મારા વિચારો રજુ કરવાનું ટાળું છું. સામાન્ય રીતે હું લોકો સાથે સહેલાઈથી ભળી શક્તી નથી; વાત ન કરી શકું. પણ એક વાર માઈક કે સ્ટેજ હાથમાં આવે પછી હું મારા નિયંત્રણમાં નથી હોતી, ને ત્યારે હું કંઈ પણ બોલી શકું. એટલે વિશ્વ મહિલા દિવસ નિમિત્તે પ્રથમવાર માઈક હાથમાં હતું ત્યારે મારા વિચારો રજુ કરવા કે નહીં એ બાબતે અવઢવમાં હતી.
આજે મારે એક એવી મહિલાની વાત કરવી છે જે સ્વયંસિધ્ધા, શક્તિરૂપેણમ છે. એમના ગ્રહો જ એવા મંડાયેલા કે જન્મથી જ એને પોતાનું અસ્તિત્વ, પોતાની ઓળખ બનાવી રાખવા ઝઝૂમવું પડેલું. હજી પણ 'કાંટે કી ટક્કર' આપી રહી છે. એમનું નામ છે, શ્રીમતી વિદ્યા આશિષ રેગે. તો અહીં પ્રસ્તુત છે, ‘એમની કહાની એમની જબાની…!’
ઈ.સ. ૧૯૪૮ની સાલમાં એક ગરીબ મરાઠી કુટુંબમાં એક દીકરીનો જન્મ થયો. ભારતને આઝાદી મળ્યાને એક વરસ થવા આવેલું પણ એનાથી ચીંદરીના જીવનને કોઈ લાભ મળવાના નહોતા કારણ કે ચીંદરી એક પછાત, અભણ અને દારૂણ ગરીબીમાં જીવતા પરિવારમાં જન્મી હતી. ચીંદરી પહેલા ચીંદરીની માને કૂખે બે દીકરા જન્મેલા અને હવે ત્રીજી આ ચીંદરી. ન કોઈ ઉત્સાહ, ન કોઈ હરખ. ઉલટું દીકરીની જાત એટલે માબાપ માટે વધારાની, માથે પડેલ અને બોજ વધારનારી સંતાન સમાન હતી. એ પછાત ગામમાં તો દીકરી સાપનો ભારો જ મનાતી. બાપને જ્યારે ખબર પડી કે મુલગી થઇ, પહેલો શબ્દ મોમાંથી નીકળ્યો એ હતો “ચીંદરી”
આપણે એવુ ઇચ્છતા હોઇએ છીએ કે આપણે સારા દેખાઇએ અને આપણુ બધે સારુ લાગે. તમે પણ ઇચ્છતા હશોને, ઇચ્છો છો ને? જો હા,તો ચાલો આપણે જોઇએ કે શું આપણે ખરેખર સારા છીએ? મારા મત મુજબ આ દુનિયામા ચાર પ્રકારના લોકો હોય છે..
હિન્દુ ધર્મમાં 'અન્નમ્ ધર્મમ્' કહીને અન્નને ઈશ્વરનું સ્થાન આપ્યું છે. અન્ન દિવ્ય છે એમ કહેવાયું છે. વિશ્વના બધા જ ધર્મો અન્નને આદર આપવાનું કહે છે, કારણકે અન્નથી શરીરનું પોષણ થાય છે, શક્તિ મળે છે. પહેલાના જમાનામાં અમુક કુટુંબોમાં બજારમાંથી ખાવાની તૈયાર ચીજો આવતી નહીં. કોઈ અજાણી વ્યક્તિના હાથનું બનાવેલું ખવાતું નહીં. આ વાતને ધર્મ સાથે સાંકળી લેવામાં પણ આવી હતી.
તા.૦૧/૧૨/૨૦૧૮ના 'નવગુજરાતસમય' દૈનિકમાં પ્રકાશિત લેખ રીડ ગુજરાતીના વાચકો માટે પ્રકાશિત કરવાની પરવાનગી આપવા બદલ શ્રી સુમનભાઈ શાહનો ખૂબ ખૂબ આભાર. રોજબરોજના જીવન અને સોશ્યલ મીડિયા સાથે વણાઈ ગયેલા વિવિધ આદ્યાક્ષરી વિશે ખૂબ જ સચોટ વાત અહીં કરવામાં આવી છે.
પ્રિય દીકરા, એ દિવસે પહેલીવાર મને એવું થતું હતું કે તારા વિશે કોઇ ખબર જ ન આવે. મોબાઇલની રીંગ વાગે તો મનમાં ધ્રાસ્કો પડતો. અત્યાર સુધી ડર અનુભવાતો હતો પણ એ દિવસે પહેલીવાર ડરને અમે નરી આંખે જોયો. તારી વહુ-જે આખો દિવસ તારા ફોનની રાહ જોઇને મોબાઇલ સામે જોયા કરતી-એ પણ ભીની આંખે ભગવાનને કહી રહી હતી-આજે રીંગ નહીં વાગવી જોઇએ… દીકરા, પહેલીવાર છાતી ભીંસાઇ રહી હતી અને અમે ફાટી આંખે ટીવી સામે બેઠાં રહ્યાં હતા. તારા પપ્પા તો ઘરની બહાર જ નીકળી ગયા હતા.
દિવ્યાબેને દરવાજો ખોલ્યો ને અથર્વ 'મમ્મા.. મમ્મા,' બોલતો દોડીને અવનીને વળગી પડ્યો. એક હાથમાં પર્સ, શાકની થેલી અને બીજા હાથમાં કોર્નફ્લેક્સના પેકેટવાળા બે હાથ એના ફરતે વીંટાળીને અવનીએ થોડું વ્હાલ કરી લીધું. એણે હાથમાંની થેલીઓ બાજુ પર મૂકી અને સોફા પર બેઠી. અથર્વ આવીને ખોળામાં બેસી ગયો. દિવ્યાબેન પાણી લઈ આવ્યા. 'અરે મમ્મા થાકી ગઈ છે બેટા.. થોડીવાર બેસવા દે એને.. નાની પાસે આવ...' બોલતાં દિવ્યાબેને અથર્વને તેડવાની કોશિષ કરી પણ એણે અવનીને વધુ જોરથી પકડી લીધી.