સર્જક : કુસુમ ભૂપેન્દ્ર દવે

(‘અખંડ આનંદ’ સામયિકના જુલાઈ, ૨૦૧૭ના અંકમાંથી સાભાર) ‘અકેલે હૈ, ચાલે આઓ, જહાં હો, કહાં આવાજ દું તુમકો કહાં હો.’ દૂર ક્યાંક વાગતા ગીતને સાંભળીને પરાગનું હૃદય ભરાય આવ્યું. તેને સવારથી જ એકલાપણું લાગી રહ્યું હતું. કોઈ કામમાં મન લાગતું નહોતું. રવિવાર હોવાને લીધે તે ક્યાંય ફરવા નીકળ્યો નહોતો. ઘેર જ બેસી રહ્યો હતો. ઘર, હા, ઘર કહે તો કોને કહે? પરંતુ શું ચાર દીવાલો, બારીઓ અને દરવાજો તથા એક છત હોય તેવા ઘરને ઘર કહેવાય? આ ઘર કેવું હતું? જ્યાં સ્મશાન જેવી શાંતિ હતી. ન ક્યાંય પિન્કીનો અવાજ કે પલ્લવીની બોલચાલ ! પરાગને એવું લાગી રહ્યું હતું કે તે કોઈ અજાયબ ઘરમાં આવી ગયો હતો. ક્યાં ગઈ ઘરની ચહલપહલ? શું કોઈ રજાનો દિવસ કદી આવો નીરસ વીત્યો હતો? કદાચ કદી નહિ.

[ ‘નવચેતન’ સામાયિકમાંથી સાભાર.] આકાશ બિલકુલ સાફ હતું. ચંદ્રમાની સફેદ ચાંદની ચારેતરફ ફેલાયેલી હતી. પરંતુ ધરતી ઉપરની ચાંદનીમાં ઉદાસી ફેલાયેલી હતી. આજે વિભાની આંખમાં ઊંઘ નહોતી. તેનું દિલ કહેતું કે, આવી જ રાત હંમેશા રહે. કદી સવાર ન પડે અને તે આવા જ અંધારામાં ગુમ થઈ જાય. સવાર થાય, બધા […]